ไททานิค – ขวัญเพียงหทัย.com

อังกฤษ 7 : ไททานิค

ชื่ออมตะนี้ยืนยงมาตั้งแต่ 1912 ไททานิคเป็นเรือข้ามสมุทรที่ใหญ่ที่สุดในโลก ใช้เวลาสร้างนาน 3 ปีด้วยแรงงานของคนงานจากอู่ต่อเรือฮาร์แลนด์และวูลฟฟ์กว่า 5,000 คน เรือเดินสมุทรอันหรูหราของบริษัทไวท์ สตาร์ ไลน์ ได้ออกเดินทางจากเซาท์แธมป์ตันเพื่อไปนิวยอร์คในวันที่ 10 เมษายน 1912 มันเป็นเรือหรูหราใหญ่โตและมีคำขวัญว่า “เรือที่ไม่อาจล่มได้“

แต่ในวันที่ 14 เมษายน ห่างจากเซาท์แธมป์ตันไปทางใต้ 600 กิโลเมตร เวลา 23.40 น. มันก็ชนเข้ากับภูเขาน้ำแข็งที่มีอายุหนึ่งพันปีก่อนคริสตกาล และจมลงในมหาสมุทรแอตแลนติค ผู้โดยสาร 2,223 คนรอดชีวิตมาได้ 710 คนโดยความช่วยเหลือของเรืออาร์เอ็มเอส คาร์พาเทีย สาเหตุที่คนรอดชีวิตมีน้อยเพราะเรือชูชีพที่เตรียมไว้รับคนได้เพียง 1178 คนหรือ 53% แต่ใช้จริงได้ 31% เนื่องจากบางลำรีบออกไม่ยอมรับคนเพิ่มกลัวเรือจมเล่ากันว่าความจริงมีการส่งข่าวเรื่องภูเขาน้ำแข็งส่งไปหลายครั้ง แต่เจ้าพนักงานวุ่นอยู่กับการส่งโทรเลขจากแขกทั้งหลายที่ส่งไปบ้านเยอะมากหากข่าวถึงกัปตันก่อนแค่ 30 วินาทีก็ยังหันเรือทัน(ฉันว่าน้อยไปมั้ง เรือใหญ่ขนาดนี้) จนถึง 15 เมษายน 1912 (คาบเกี่ยวผ่านเที่ยงคืน) เรือที่ใช้เวลาจม 2.40 ชั่วโมงก็กลายเป็นตำนานมาจนทุกวันนี้

เรื่องเล่าหลายเรื่องที่ตามมาคือ

–ขณะที่เรือกำลังค่อยๆจมลง นักดนตรียังบรรเลงเพลงต่อไปเพื่อผ่อนความวุ่นวายร้อนใจให้ผู้โดยสาร พวกเขาบอกว่าไม่ได้ขึ้นเรือมาในฐานะผู้โดยสาร จึงไม่อาจลงเรือชูชีพได้ และแม้ความวุ่นวายไม่ผ่อนลง ไม่มีใครฟังเพลง พวกเขาก็ว่า แม้ในห้องอาหารก็ไม่มีใครฟังอยู่แล้วเหมือนกัน คิดว่าเล่นแก้หนาวแล้วกัน พวกเขาจมลงไปกับเรือ
–ไอดาและไอซิเดอร์ สโตร๊ส เจ้าของห้างสรรพสินค้ามาร์ซี ซึ่งอายุมากแล้ว ตัดสินใจนอนกอดกันบนเตียงในห้องพัก รอนาทีสุดท้าย
–ผู้รอดชีวิตชาวญี่ปุ่นถูกตราหน้าว่าขี้ขลาดที่ไม่ร่วมจมน้ำตายไปด้วย
–โทมัส แอนดรูว์ วิศวกรผู้ออกแบบเรือไททานิค บอกลูกเรือให้จัดผู้โดยสารลงเรือชูชีพให้มากที่สุด ไม่ต้องกลัวจม แล้วเขาก็ไปขนโต๊ะเก้าอี้ทิ้งลงน้ำเพื่อให้เป็นที่ยึดเกาะของผู้โดยสารที่อยู่ในน้ำ หลังจากช่วยจนเสร็จแล้ว เขาก็ลงไปห้องสูบบุหรี่ชั้นหนึ่ง รอเวลาที่จะจมลงไปกับเรือ
–กัปตันเอ็ดเวิร์ด จอห์น สมิธ ซึ่งเป็นคนที่ค่าตัวแพงที่สุดสมัยนั้น ช่วยผู้โดยสารจนวินาทีสุดท้ายเช่นกัน แล้วเขาก็จมไปกับเรือ
–ใช้เวลา 73 ปีในการค้นหาซากเรือที่จมไป