อิตาลี 10 : ปอมเปอี
12 เมษายน 2559
เช้าวันใหม่นี้เราจะไปเมืองเก่ากันค่ะ มันคือเมืองปอมเปอีที่มีอายุ 2,000 กว่าปี เมืองแห่งโศกนาฏกรรมที่กลายเป็นพิพิธภัณฑ์กลางแจ้งที่ใหญ่ที่สุดในโลกปอมเปอีเป็นเมืองท่าที่อุดมสมบูรณ์ เรารู้ได้จากการที่นักโบราณคดีขุดค้นพบเหรียญกษาปณ์ที่มีหลายชนิด ไม่ใช่มีชนิดเดียวที่ใช้กัน แสดงว่ามีการค้าขายเกิดขึ้น และพบเมล็ดพันธุ์พืชหลายชนิดที่ไม่ใช่พืชในท้องถิ่น เป็นเมืองอุดมสมบูรณ์เพราะมีการปลูกองุ่นและทำไวน์เดือนสิงหาคม 1979 ภูเขาไฟวิซูเวียสได้ระเบิดขึ้นอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ชาวเมืองไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันเป็นภูเขาไฟ ฝุ่นควันและแกสพิษถูกลมพัดเข้ามาในเมือง ทำให้ผู้คนตายจากการหายใจเอาพิษเข้าไปหรือไม่ก็ตายเพราะถูกฝุ่นที่มันถมลงมาหนาถึง 8-10 เมตร หลังจากนั้นเมืองนี้ก็หายไปจากแผนที่ศตวรรษที่ 16 มีการทำคลองส่งน้ำ การขุดทำให้พบซากเมืองบ้าง แต่วิทยาการยังไม่ก้าวหน้า ขุดพบแล้วก็ไม่ได้สนใจ ศตวรรษที่ 18 ฝรั่งเศสเข้ามาครอบครองดินแดนแถบนี้ และรู้ประวัติว่าเคยมีเมืองเก่า จึงขุดค้นอย่างมากเพื่อหาสมบัติเก่าที่อายุโบราณมากซึ่งย่อมมีค่ามาก การขุดขยายไปเรื่อยแม้กระทั่งทุกวันนี้ยังขุดไม่หมด ปัจจุบันสิ่งที่ค้นพบไปอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ที่นาโปลี อีกส่วนหนึ่งอยู่ที่ปอมเปอีนี่เอง นั่นคือโครงร่างมนุษย์โครงร่างมนุษย์นั้นสลายลงหมดแล้ว เหลือเป็นโพลงดิน นักโบราณคดีจะฉีดปูนปลาสเตอร์เข้าไปในโพลงดิน เมื่อแห้งแล้วจึงปัดฝุ่นที่อยู่เหนือร่างนั้นออก ก็จะนำร่างนั้นออกมาได้ เป็นร่างคนในอาการต่างๆ ตอนที่เสียชีวิตกะทันหัน บ้างเป็นแม่กอดลูกอยู่ก็มี ทั้งมีสัตว์ต่างๆด้วยเช่นสุนัขเป็นต้นตอนนี้เปิดให้ชมกันโดยเดินเข้าไปในส่วนของเมืองซึ่งนักโบราณคดีสามารถบอกได้ว่าห้องแถวที่เรียงรายอยู่นั้นทำอะไร เช่น ถ้ามีรางเลื่อนที่ประตูหน้าบ้านก็จะเป็นร้านค้าถ้ามีเตาหน้าบ้านก็แสดงว่าอาจขายอาหารหรือพิซ่าถ้ามีเอกสารก็เป็นแบงค์ถ้าบ้านคนมีฐานะ พื้นก็จะปูด้วยโมเสสถ้าเป็นวิหารก็มีเสาคอลัมน์
พวกเราเดินตามไกด์หญิงชราร่างท้วมที่มีจิตอาสาอย่างมากไปตามถนนสายหนึ่ง สองฟากเป็นซากอิฐดูคล้ายห้องแถว ตรงกลางเป็นถนนหิน เนื่องจากเดิมเป็นโคลนเฉอะแฉะ เมื่อมีรถม้าวิ่งตลอดทำให้ไม่สะดวกอย่างมาก โรมันจึงเป็นแห่งแรกที่สร้างถนนหินขึ้น ซึ่งยังดูแข็งแรงจนบัดนี้ตรงกลางถนนบางแห่งจะมีหินก้อนใหญ่กว่าปกติวางเรียงตามขวาง นั่นคล้ายเป็นสะพานให้เดินข้ามถนน เนื่องจากชาวบ้านจะเทน้ำทิ้งลงถนนตลอดเวลาและเป็นเหตุให้สร้างถนนลาดเอียงเพื่อให้น้ำไหลไปด้วย สมัยนั้นไม่มีไฟฟ้า แต่มีวิธีการให้แสงสว่างที่ทำให้รถม้าสามารถวิ่งกลางคืนได้ริมถนนบางจุดจะมีคล้ายขั้นบันไดหนึ่งขั้น มีรูเจาะไว้สองรูตรงกัน เอาไว้ใช้ผูกเชือกของรถม้าที่จอดพักมีโรงละครขนาดกลาง (เคยเห็นใหญ่กว่านี้ที่ตุรกี) ที่ออกแบบให้เสียงสะท้อนได้ ทำให้ไม่ว่าจะนั่งสูงแค่ไหนก็ได้ยินเสียงของตัวละครได้ทุกที่นั่ง ปัจจุบันยังมีการเล่นคอนเสิร์ทอยู่ ในสมัยนั้นมีการดึงผ้าเลื่อนมาคลุมเป็นหลังคาเวลาจัดแสดงด้วย
บางจุดบนผนังหรือบนถนนจะมีเครื่องหมายเป็นปิ๊กกาจู้คล้ายลูกศรบอกทางไปสถานเริงรมย์ เช่นบอกว่าถัดจากนี้ไปอีกสองซอยจะพบนะ หรือเดินต่อไปนิดแล้วเลี้ยวซ้ายจะพบนะ ไม่รู้มันสื่อความหมายได้ยังไงเหมือนกันแฮะ เอาเป็นว่าเขารู้กัน มันไม่เคยเป็นเรื่องยากหรอกในสถานเริงรมย์แบ่งเป็นห้องๆ มีเตียงนอนหินก่ออยู่ ผนังเหนือประตูห้องเป็นภาพเขียนอีโรติคที่ยังคงเห็นได้อยู่ ไม่ได้หายไปเหมือนสิ่งอื่นๆ มีโรงอาบน้ำแบบโรมัน แบ่งเป็น 3 ห้อง ภาพบนผนังบางส่วนยังคงปรากฏอยู่ และอ่างแช่น้ำก็ยังคงอยู่เช่นกันคนในคณะออกมาคุยกันว่าเรื่องเสพความสบายนั้นมีได้ทุกยุคสมัย ที่ว่าสมัยนี้มีโน่นมีนี่ ที่จริงเขามีกันตั้งแต่โบราณแล้ว บางทีดีเลิศกว่าสมัยนี้อีกน่าแปลกที่สองพันกว่าปีมาแล้ว บางสิ่งยังคงอยู่และบอกเล่าเรื่องราวกับคนรุ่นหลังได้อย่างดีแต่สิ่งที่แน่ๆคือได้อนิจจัง ไม่เที่ยง พอเตือนใจเวลาถ่ายรูปก็ได้ความงามในความผุกร่อน มันสวยจริงๆค่ะ
บันทึก 23 เมษายน 2559
ขวัญ เพียงหทัย
