Kwan

สมัยก่อนมีหนังญี่ปุ่นฉายทางทีวีตอนค่ำ จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่าเป็นหนังการแข่งขันวิชาป้องกันตัวของสองโรงเรียน มีคนเด่นของโรงเรียนเป็นคู่แข่งกัน ฝ่ายหนึ่งเป็นพระเอกอยู่แล้วตามปกติ อาจารย์เลยต้องพลอยแข่งกันด้วย มีการเตรียมการฝึกซ้อมเพื่อประลองทั่วประเทศปลายปี ระหว่างนั้นก็มีปัญหาชีวิตประจำวัน อารมณ์ การเยาะเย้ย การประมือหลังโรงเรียนตามประสาคนไม่ถูกกันแต่ทั้งหมด ฉันจำได้คำเดียว ตัวสำรองรายชื่อของนักเรียนที่จับสลากเพื่อจับคู่ประลองออกมาแล้ว คู่แค้นตัวสำคัญของพระเอกไม่ได้คู่กับพระเอก นี่ไม่ใช่การประลองของชาติ แต่เป็นการคาดหวังส่วนตัวที่จะเอาชนะคนคนนี้เท่านั้น จึงเป็นเรื่องที่ผิดหวังทั้งของพระเอกและอาจารย์ จะว่าไปก็ของอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน ชนะใครไม่เท่าชนะพระเอกก่อนถึงวันประลองสัปดาห์หนึ่ง มีประกาศรายชื่อใหม่ อาจารย์เปลี่ยนชื่อพระเอกไปเป็นตัวสำรองเรื่องนี้เป็นที่เย้ยหยันจากกลุ่มเพื่อนของศัตรูอย่างยิ่ง เจอหน้าพระเอกก็หัวเราะเยาะ  พระเอกเองก็เสียใจรุนแรง มีปฏิกิริยามากมายท่วมท้นเพราะความเสียใจนั้นและต่อว่าอาจารย์ด้วยการคร่ำครวญอย่างโกรธเกรี้ยวมากมาย อาจารย์นิ่ง เมื่อพระเอกยังไม่หยุด อาจารย์จึงตวาดว่า“ตัวสำรองนั้นน่ะ จะเรียกเมื่อไหร่ก็ได้ จะให้แทนใครก็ได้ “ทันใดนั้น…

เมื่อคืนวันศุกร์ มีคำถามใหญ่ที่สำคัญเข้ามาในชีวิต ฉันพยายามมองดูมันด้วยการทำใจให้หนักแน่น ไม่ให้หวั่นผวามากนัก คำตอบอยู่ในความมืดมิดมากกว่าความมืดข้างนอกหน้าต่างที่ดูเหมือนจะไม่มีแสงดาวโชคดีที่วัชรสิทธา ได้เชิญอาจารย์ตุลย์มาสอนเรื่องภัควัทคีตาสองวัน จึงเป็นช่องทางหลบหนีของฉันที่จะไม่คิดเรื่องนั้นอาจารย์สอนสนุกมาก และฉันแปลกใจในสิ่งที่ไม่ควรจะแปลกใจ นั่นคือ คำสอนในฮินดูก็เหมือนในพุทธที่เคยฟังมา ในเรื่องไม่มีตัวตน จิตวิญญาณ และจิตจักรวาลของพระกฤษณะมีการพูดคุยในตอนท้ายที่วนอยู่กับคำว่า unknown การอยู่กับความไม่รู้ และความไว้วางใจ ระยะสามปีมานี้ที่ฉันเปลี่ยนท่าทีกับเรื่องราวที่เข้ามาในชีวิต ฉันอยู่กับสองคำนี้เกือบตลอดเวลา ฉันเดินไปในความไม่รู้ ซึ่งก็อาจพูดได้ว่าทุกคนก็เดินไปในความไม่รู้ทั้งนั้นแหละ แต่ฉันสัมผัสกับมันค่อนข้างมาก ยอมรับว่าบางวันฉันกลัวจนสั่นไหว บางวันฉันมองมันอย่างระวัง และบางวันเฉยเมย แต่หลักที่ให้พึ่งพิงและปลอบประโลมทุกครั้งคือความไว้วางใจ ไว้วางใจว่าเรื่องจะผ่านไปด้วยดีไว้วางใจว่าจักรวาลจะให้สิ่งดีแก่ชีวิตไว้วางใจว่าชีวิตจะให้สิ่งดีแก่ฉัน ซึ่งเท่าที่ผ่านมาก็เป็นเช่นนั้น มันอาจจะดี ไม่ดี เกือบดี…

อาจารย์วศิน อินทสระ เคยสอนว่า “เชื่อกรรมอย่างเดียว ปัญหาทุกอย่างจะหมดไป”  กรรมเป็นตัวกำหนด เป็นที่เกิดของเรื่องราวต่างๆ เราจะต้องเดินหน้าด้วยการตั้งมั่นในกรรมดี สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราในวันนี้เป็นภาพฉายว่าอดีตเราเคยทำสิ่งใดมา หากมันดีจงทำดีต่อไป หากมันไม่ดีจงทำดีต่อไปเพื่อให้ความไม่ดีนั้นหมดไป ตั้งแต่ฉันลงจากเวทีมานั่งที่เก้าอี้คนดู นาฏลีลาของกรรมบนเวทีก็เด่นชัดขึ้น ตัวละครมีหลากลีลาที่จะโชว์ความเจ๋งของตน การกระทบชิ่งจากคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่งเพื่อให้ได้รับผลกรรม การเข้ามาในชีวิตครั้งสองครั้งแล้วหายไปเลย การเก็บเกี่ยวทวงบุญชาติก่อนอย่างไม่สิ้นสุดของใครบางคน ทุกฉากที่เกิดขึ้นเล่านิยายสังสารวัฎอย่างเมตตาสอนเรา  มีบางบทกว่าจะรู้ทันก็พลาดท่าเสียดุลทางใจไปเสียแล้ว ทำให้เสียความรู้สึกทางใจให้กับความโกรธ ความฉุนเฉียว เมื่อต่อว่าต่อขานออกไปโดยคิดว่าเขาเบียดเบียนเรา เมื่อย้อนมามองกลับกลายเป็นว่าการไม่อยากถูกเบียดเบียนจากเขานั้นกลายเป็นเราทำการเบียดเบียนเขาไปเสียเอง ความรู้สึกไม่ลงตัวที่เกิดขึ้นทำให้ต้องนั่งลงหาข้อธรรมเพื่อมาบรรเทาความร้อนรนในใจ อาจารย์สองท่านเอ่ยแนะนำคำเดียวกัน “ชำระล้าง” “สิ่งใดๆที่เกิดขึ้นกับเรา อย่าไปถือว่าเป็นการมากระทำต่อเรา มันเป็นการชำระล้างให้หมดไป” ตอนแรกฟังดูงง…

หนังเรื่อง the Shack ติดอยู่ในใจฉันนานว่าอยากจะเล่า วันนี้ก็กลับมาดูอีกครั้ง ซึมซับมากกว่าเดิม แต่ยังไงก็สู้การละเลียดดูไม่ได้ จึงอยากขอให้เพื่อนๆหาชมเอง ตอนนี้หาไม่ยาก มีหลายช่องทางให้ดูได้นะคะ มีคำดีๆเยอะแยะเต็มไปหมด แม็กเคนซี ผู้ปวดร้าวจากการสูญเสียลูกสาวคนเล็กที่แสนน่ารักไป และเสื่อมศรัทธาในพระเจ้า ได้พบประสบการณ์เหนือฝันว่าได้พบพระเจ้าในรูปลักษณ์ต่างๆพร้อมกันห้าคน และให้คำอธิบายกับเขาผ่านคำถาม เพื่อช่วยเยียวยาแผลใจให้เขา  จุดที่ฉันติดใจคือตอนที่เขาคุยกับพระเจ้าที่มาในร่างหญิงสาวนามว่า “ปัญญา” แน่นอนว่าแม็คเคยพิพากษาใครต่อใครมามากมาย (เหมือนพวกเราทุกคน) ปัญญาให้ตัวอย่างการกระทำของผู้คนแก่แม็ค ถามว่าพวกเขาผิดไหม ซึ่งเขาบอกว่าผิด ปัญญาถามว่า “แล้วพระเจ้าล่ะ ไม่ต้องโทษท่านด้วยหรือ ท่านทรงทำให้ทั้งหมดนี้เริ่มต้นขึ้น โดยเฉพาะเมื่อทรงรู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว” “อยากให้ผมพูดมั้ยล่ะ…

เมื่อวันที่ 13 เมษายน 2546 มีการจัดงานเล็กๆในชั้นเรียนวันอาทิตย์ของอาจารย์วศิน อินทสระ ด้วยการให้นักเรียนกล่าวสุนทรพจน์หน้าชั้น ในส่วนของฉันเริ่มต้นว่า “วันนี้เป็นวันครบรอบ 2 ปี ที่หนูมาเรียนกับอาจารย์ แต่หนูรู้สึกเหมือนว่านานกว่านั้น และหนูรู้สึกว่าน่าจะจำธรรมะที่อาจารย์สอนได้มากกว่านี้ นี่เป็นความมหัศจรรย์ของท่านอาจารย์ที่จำธรรมะในพระไตรปิฎกได้มากเหลือเกิน และนี่ก็เป็นธรรมดาของลูกศิษย์ที่จะจำอะไรไม่ค่อยได้….” นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ฉันไม่ค่อยก้าวหน้าทางจิตใจแม้จะมีโอกาสผ่านข้อธรรมสำคัญที่เหมาะกับตน ตอนอ่านพบก็ตื่นเต้นและจำไว้เป็นหลักชัย แต่ไม่นานก็ลืมไป แล้วกลับไปทุกข์ซ้ำซากกับความคิดแบบเดิมที่ส่งข้ามชาติมาทางดีเอ็นเอ น่าตลกของฉันคือ อาจารย์สอนศิลปะท่านหนึ่งชอบให้นักเรียนถาม บอกว่าถามแล้วจะจำข้อนั้นได้แม่น ก็จริงส่วนหนึ่ง สำหรับฉันคือจำคำถามได้ แต่จำคำตอบไม่ได้ วิธีที่จะเดินไปบนถนนสายธรรมให้ได้ก็คือทำตามที่หลวงพ่อชา สุภัทโธสอนว่า “ให้เราน้อมเข้าสู่ธรรม ไม่ใช่น้อมธรรมเข้ามาสู่เรา”…

ทุกครั้งที่ฉันไปวัดสังฆทาน กิจกรรมหนึ่งที่อยู่ในลำดับด้วยก็คือซื้อขนมปังไปเลี้ยงปลาในสระใหญ่อันล้อมรอบด้วยทิวไม้งามดูร่มรื่นร่มเย็นแก่จิตใจยามที่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น ปลาในสระมีสองกลุ่ม กลุ่มตัวเล็กหางสีส้ม ไม่รู้ชื่ออะไร กับปลาสวายตัวใหญ่มากซึ่งมีเป็นปกติของทุกแหล่งให้อาหารปลา ฉันโยนขนมปังชิ้นเล็กๆสำหรับเจ้าตัวเล็กที่พุ่งเข้ามาโฉบไวชุลมุนและหมดไปอย่างรวดเร็วจนปลาใหญ่ยังไม่ระแคะระคายว่ามีอาหารตรงนี้ บางวันมีปลาใหญ่มาว่ายวนรออยู่ก่อนแล้ว ฉันก็จะโยนขนมปังชิ้นใหญ่ขึ้นหน่อยให้มัน เกือบทุกครั้งที่ในความชุลมุนเล็กๆของการแย่งอาหารนี้จะมีปลาสวายขาวว่ายวนเข้ามาช้าๆ ดูเหมือนเรือดำน้ำ และน้อยครั้งมากที่มันจะแย่งตัวอื่นได้สำเร็จ มันไม่ค่อยได้กินหรอก เกือบทุกครั้งเหมือนกันที่เมื่อฉันเห็นมัน ฉันก็พยายามจะโยนไปให้มันได้กิน ฉันมาที่นี่ครึ่งปีแล้ว เพิ่งมีปลาขาวได้กินคำเดียว อาการว่ายช้าของมัน นอกจากจะช้าแล้ว ยังเหมือนมะงุมมะงาหรา ว่ายไปไม่ถูก งงๆ พอจะอ้าปากงับขนมปังก็จะโดนพวกปราดเปรียวงับไปเสียก่อน บางทีก็โดนเป็นกลุ่มตัวเล็กเข้ามากลุ้มรุมจนตัวมันจมลงข้างล่าง บางทีเหมือนมันเองที่ว่ายหนีขนมปังเหมือนไม่เห็น สิ่งที่เห็นคือใจของฉันเอง ใจที่อยากให้มันได้กิน ใจที่เสียดายที่มันไม่ได้กิน ใจที่อยากลองดีอีกครั้งว่าทำไมเราโยนแย่จัง แรงส่งไม่ถึง…